WOW !!

Die wonderschone reis van Yurimaguas naar Tarapoto door de hoge jungle met steile kliffen en watervallen?.. Niks van gezien. Het was donker. Het bleek dat de busjes en auto´s pas rond een uur of 17:00 vertrokken. Ik stond in eerste instantie met al mijn spullen om een uurtje of 9 al gereed. Dus maar weer terug naar mijn hostal, even lekker met Seakle kletsen en een slaapje doen, ondertussen genietend van het mooie doelpunt van Ruud van Nistelrooy (mooie vrije trap van Sneijder).
We vertrokken om 16:50 in een enorme hoosbui. Er waren nog 2 andere dames in mijn auto en 1 eend en 2 kippen. Ik heb 10 sol meer betaald omdat er geen 4e passagier te vinden was (normaal vertrekken ze alleen als ze 4 personen hebben). Ik had ondertussen de auto eens goed bekeken en constateerde dat een aantal banden qua profiel bij ons de keuring niet zou halen en dat de spiegel aan de chauffeurskant ontbrak. Anyway... niks aan te doen. Hij zei dat ie ervaring had. Zal wel dan.
Het kon niet anders of de chauffeur is een groot fan van de formule 1. Hij nam de bochten als een volleerd courreur. De weg was goed en doet niks niet onder voor een goede provinciale weg in Nederland compleet met reflector-ogen, maar waarom ze in hemelsnaam zoveel geld hebben uitgegeven aan die strepen op de weg... niemand trekt zich daar ook maar iets van aan. De reis vlotte aardig tot we op 35 km van Tarapoto bijna achterop een stilstaande vrachtwagen klapten. Bleek dat de weg niet eerder dan 19:00 uur open ging voor verkeer vanuit Yurimaguas. Dus wachten. Ik vond het wel een beetje eng dat we achteraan de rij aansloten en de chauffeur de lampen uit deed. Voor je het weet zit er 1 achter bovenop, maar dat gebeurt natuurlijk nooit ;-)
Even gekletst met een Turk die in een Peruaans meisje die hij zijn "inlaw" noemde zijn grote liefde heeft gevonden en na ongeveer een half uur kwam er beweging in de stoet van wel zeker 50 wagens.
De rest van de weg was adembenemend en dan heb ik het dus niet over het uitzicht!
De weg was gereduceerd tot niet meer dan een bospaadje en het enige dat ik kon zien was wat belicht werd door de koplampen van de voertuigen. Het was een mengelmoesje van trucks, 18-wielers, pick-ups, mini busjes en auto´s. Sommige voertuigen zou je het liefst aan de kant zetten om gelijk een pakketje schroot van te maken, maar die pakketjes schroot op wielen zijn van levensbelang voor de eigenaren. Er wordt van alles op vervoerd. Ik zag een pick-up die uitpuilde van de bananen waarbovenop een man lag te slapen. In een andere truck zaten wel zeker 20 vrouwen en kinderen!
Nu weet ik niet wat het is met mannen als ze samen eenzelfde doel hebben, maar het testosterongehalte schoot door het dak op het moment dat de hele rij in beweging kwam. Er werd geraced en getoeterd en afgesneden en ingehaald en dat op dat kleine bospaadje! En dan de tegenliggers. Volgens mij hadden die er helemaal niet moeten zijn, omdat de weg voor de andere kant tot de volgende ochtend gesloten zou zijn. Tja en als je aan het racen en aan het inhalen bent en je verwacht geen tegenliggers, of je ziet niet dat voor je alles ineens op de rem gaat... Zo was ook mijn adrenalinepeil een tikkie hoger dan gemiddeld. Toch heb ik onderweg ook zeker genoten. Op sommige plekken was de jungle nog zo dicht, dat het leek alsof hij zich zo weer achter ons zou sluiten en we moesten door een tunnel die met dynamiet uit de berg was geblazen. Het zou zo een scene kunnen zijn uit de nieuwe Indiana Jones film, zelfs de inboorlingen, dorpsidioten en de achtervolgingsscene ontbraken niet. Wat ook mooi was om te zien was dat lange lint van koplampen. Aangezien we constant aan het bochten maken waren en we eerst klommen en daarna daalden, kon ik van beneden het lint naar de top volgen en van bovenaf naar beneden. Het had iets magisch. Ik moet zeggen, ik was wel blij dat we uiteindelijk zonder kleerscheuren in Tarapoto zijn aangekomen. Zo blij, dat ik helemaal voor de rit vergat te betalen, maar daar hielp de chauffeur me heel vriendelijk nog aan herinneren.