Vervolg Iquitos

Vandaag op zoek gegaan naar de haven van waaruit de boot vertrekt. Een tuk-tuk genomen, want die gaan lekker hard en dan krijg je een beetje wind en dat voelt heel aangenaam. Als ik het geld en de tijd had, zou ik me de hele dag in zo´n ding laten rondcrossen.
Ik kwam bij de haven aan waar de Lonely Planet me heen had gestuurd en dat was me toch een achterbuurt met rondslingerend vuil en de geur van rottend fruit en allerlei boten en bootjes die daar aangemeerd lagen en bevoorraad werden! Niet echt waar je heel vroeg of heel laat graag wilt rondlopen. Ik zag echter wel de Eduardo III liggen en die moest ik hebben. Hij lag wel helemaal achteraan ergens, maar die moest ik hebben. Dus ikke met camera en rugzak stevig op de buik geklemd erop af. Ik moest over verschillende loopplanken van verschillende boten om op de Eduardo te komen, ondertussen de werklui met grote/zware verpakkingen op hun rug ontwijkend. Ik op zoek naar de kapitein. Direkt gevonden! Die zei dat ze vanavond om een uurtje of 6 zouden vertrekken maar niet van daaruit, maar vanuit een andere haven even verderop. Mijn tuk-tuk chauffeur had op me gewacht en die wilde me graag naar die andere haven rijden (tuurlijk, ping ping kassa!) Daar aangekomen hetzelfde bericht, maar ook dat er morgen om dezelfde tijd ook een gaat. Die wordt dan van mij. Ben wel benieuwd of het de Eduardo III is, of de IV. 60 soles voor de 2-daagse trip. koopje!

Daarna heb ik me door mijn chauffeur bij een bushalte laten afzetten, want ik wilde naar de dierentuin. Daar heeft Patrick me vanmorgen over verteld. Patrick zat naast me tijdens het ontbijt bij een populair café. Gewoon, ga je zitten, begin je een praatje met een blanke en dan heet ie Patrick en komt ie uit Utrecht!
Patrick was het reizen moe zei die. Zei die. Zei die. Patrick herhaalde alles wel 3x. Mischien kwam dat omdat ie had meegedaan met een of andere inheemse ceremonie om je geest te zuiveren, misschien ook, omdat ie gewoon een klap van de molen heeft gehad. Nou, ik kan je wel vertellen, wat er ook gezuiverd was....niet Patrick. Ik heb nog nooit zo´n wazig figuur gezien, maar nu was ie na 5 maanden Zuid Amerika het reizen ook moe. Moe. Moe.
Anyway... af en toe gaan pa en moe...met de minibus waar normaal 8 personen in kunnen, maar waar we met z´n 15en in zaten...met ons naar de dierentuin toe.
Het was een ritje van ongeveer 25 min. en het is maar goed dat ik goed tegen de hitte kan, anders was ik gek geworden. Als sardines opeengepakt en dan nog stoppen voor een volgende passagier die graag mee wil! Toen ik uitstapte bij de dierentuin was mijn zitvlak zo nat van het zweet, dat mijn anders zo supersnel drogende -en een fortuin kostende- broek, zeker 10 min. nodig heeft gehad om te drogen. Mijn paspoort en vliegticket die ik onder mijn blouse droeg trouwens ook.

Maar goed, de dierentuin. In de lonely Planet stond, dat nu de dierentuin een andere direkteur heeft, het voor de beestjes allemaal een stuk beter is, nou dan wil ik niet weten hoe het er voorheen uitzag! Het was echt heel zielig. Ik heb wel Jaguars gezien en Poema´s en Ocelotten en Capibara´s en verschillende apen enz. maar alle verblijven waren veel te klein en vooral de katachtigen waren er slecht aan toe. Een paar hadden problemen met 1 of meerdere poten en de Poema´s waren zo gestressed, dat ik ze het liefst zelf uit hun lijden had verlost. Ze hebben het ook voor elkaar gekregen om 3 roze rivierdolfijnen in een badje van 10x10 meter te zetten! Volgens mij waren ze van ellende niet eens roze meer. De setting van de tuin was wel heel mooi. Ze hebben er speciaal een stukje bos voor bewaard. Ik heb er in totaal toch wel en uurtje of 2 rondgelopen.
En weer terug met de "collectivo". Ik mocht zelfs voorin zitten als enige niet Peruviaan! Dat kon echter niet voorkomen dat het ding het in het zicht van de haven begaf. Ik vond het heel sneu voor de eigenaar, want het is toch zijn brood. Ik heb een stuk gelopen in de richting waarvan ik dacht dat het de goede was, en heb toen een tuk-tuk genomen naar mijn hostal.
Daar direkt gaan douchen, want zo vies en plakkerig als ik me tegen die tijd voelde, dat wens je je ergste vijand niet toe!
Toen was er championsleague op mijn kabel tv en even later ben ik een hapje gaan eten bij Kirikiri. Da´s een soort Piripiri (Zenderen), maar dan hier. Lekker kip met patat.
Het verhaal van vandaag eindigt zoals altijd in het internetcafé, waar ik inmiddels weer doorweekt een punt zet achter de dag.
Ave.