ZAND!

Ik heb het gedaan hoor! Ben gisteren met een buggyexcursie door de duinen meegeweest. En dan bedoel ik niet zo´n ritje van "op een mooie pinksterdag.." nee, dit was met zo´n 140 k/ph scheuren over de grootste zandduinen ter wereld. Het ging zo hard dat we af en toe los kwamen van de grond en dan met een smak weer neerkwamen. Ik vond het helemaal geweldig. Wanneer de duinen zo hoog zijn en zo steil, kan je voor de top niet zien wat erachter ligt, dus als je met 140 op de top af komt stormen, weet je niet hoe het naar beneden gaat dus dat alleen al geeft een adrenalinerush van hier tot Tokio. Gelukkig had ik mijn divabril op, want het ging zo hard dat de wind er bij mensen zonder zonnebril voor zorgde dat ze niet veel van de omgeving hebben gezien. Ik was alleen veel aan het tranen en die tranen kwamen uit mijn neus weer tevoorschijn en zonder zakdoek moest ik die tranen uit mijn neus ergens anders mee wegpoetsen, dus had ik op een gegeven moment natte handen, armen en ook mijn shirt moest eraan geloven. Vervolgens werden we verzocht om boven op een duin uit te stappen en onze voeten op een zandboard te binden. Ik vond dat wel een eng idee omdat ik het nog nooit eerder had gedaan (snowboarden), maar ik heb het wel gedaan. Helaas was mijn board niet goed gewaxed, dus ik kwam vooruitals dikke stront in een trechter. Toen maar op de buik. Ging ook niet echt beter. Toen met z´n allen weer in de buggy en naar een hogere duin (ik vond die eerste al behoorlijk hoog). Daar nog eeen keer op de buik eraf. Ondertussen waren mijn handen en armen en shirt bedekt met een stevige laag zand. Toen we weer bij de buggy waren bleek dat ie een lekke band had. Dus wij met z´n allen in de buggy van een andere groep. Je moet weten dat je voor vertrek goed wordt ingesnoerd als in een kermisattractie, maar nu moesten wij dus alle 5 bij-in een andere buggy. Dit betekende dat er 4 stoere knapen achterop die buggy moesten staan!. Dan denk je, hij zal het nu wel rustig aan doen, dus ik deed mijn gordel niet eens meer vast. Ik wist niet hoe snel ik me weer in moest snoeren, want die maniak ging niks niet zachter hoor. En maar gillen daar achterop die buggy die stoere knapen! Uiteindelijk kwamen we bij een duin die ik niet anders kan omschrijven dan een widowmaker. We konden vanaf de top de bodem niet zien, zo steil ging die naar beneden. Onze borden werden nog even ingewaxed en daar gingen we, de een nog harder gillend dan de ander, maar ik mag toch wel met gepaste trots zeggen: geeneen zo hard als ik. Ik had inmiddels het sturen aardig onder de knie gekregen. Op je buik erop, benen wijd en af en toe met een linker of rechter teen in het zand om recht te blijven. Dat ging zo goed en zoooo hard dat ik bijna beneden was en nog geen snelheid minderde. Beneden was het oppervlak helaas niet zo spiegelglad als de weg ernaartoe en ik ramde in volle vaart een kein hobbeltje. Da´s normaal niet zo erg, maar met mijn snelheid werd ik bijna gelanceerd. Mijn bril klapperde op mijn neus en ik was even zonder adem. Het was geweldig! Je voelt dan ook helemaal niets behalve die enorme rush! Naderhand voelde ik wel dat mijn pink zeer deed, dat ik ergens aan de binnenkant van mijn bovenbeen een enorme bloeduitstorting heb en dat ik wat vel mis op een scheen. Het was geweldig! Daarna nog een stukje crossen met een vervangende buggy en chauffeur. Deze chauffeur lag denk ik net in een vervelende scheiding met zijn vrouw en hij reageerde dat af op de buggy en vooral op ons. Hij scheurde of de duivel (lees: zijn vrouw met een flinke alimentatieeis) hem op de hielen zat. De wereld werd voor mij even niet meer dan een trillend beeld van heuvels en zand. Nu lijkt het alsof het een en al actie was en dat was het ook, maar we hebben ook een paar mooie (foto)momenten gehad waarbij we o.a. de zon achter de hoge duinen zagen ondergaan en de woestijn zagen veranderen van hete zandbak naar koele, serene plaats van onvoorstelbare schoonheid. En daarna weer in de buggy voor het laatste stuk terug racen naar het dorp.
Had ik al gezegd dat het helemaal geweldig was?