Gelukkig Gebroken

Ik ben nu een halve dag terug van de Inca Trail. Dat ik gegaan ben mag een wonder heten, want ik was goed ziek de dag en nacht ervoor. Ik had een warm en rood hoofd, maar geen koorts, ik was misselijk en had diarree. Na een nacht van rillingen en hittegolven en letterlijk trillende benen, (ik kon er niet meer op staan zo zwak was ik)had ik besloten om mijn zieke lijf de tijd te gunnen om te herstellen en de Trail af te zeggen. Ik had er vrede mee, het zou niet zo mogen zijn.
Echter om 04:30 voelde ik me iets beter en ik dacht aan en goede vriend die ook een trektocht heeft gemaakt met een ziek lijf. Dat moest ik toch ook kunnen.
Ik ben vanaf dat moment positief gaan denken en heb mijn lijf volgegooid met de volgende artikelen.
* 2 diarreeremmrs (later nog 1)
* 2 aspirines
* 1 zakje vloeibare energie
* 1 zakje elektrolytes (mineralen en vitamines om het verlies te compenseren)
* 2 mokken cocathee
Nog altijd trillend en warm ben ik met de groep mee gegaan. Onderweg voelde ik me weer slechter worden en ik heb de gids nog gevraagd naar de mogelijkheden om tijdens de 1e dag te stoppen en terug te gaan als het echt niet zou gaan(dat kon).
Vanaf het moment van lopen ging het beter. Geen last van diarree meer gehad (de volgende 3 dagen ook niet hahaha) en ook met de warmte ging het beter. Wel regelmatig aspirines blijven slikken.
Het lopen was echt zwaar. De 1e dag ging nog, maar op dag 2 klommen we naar 4200 meter (dead woman´s pass). Ik kwam voor dood op de top aan en toen moesten we nog 2 uur steil naar beneden. Dat was zo´n beetje de nekslag voor mijn knieën. Dag 3 kon ik moeilijk lopen en dag vier moest ik zelfs een paar keer slikken om niet in tranen uit te barsten. Gelukkig maakte de aanblik van Machu Picchu alles goed. Het was geweldig! Jullie zullen de foto´s moeten zien, want ik kan dat hier niet beschrijven.
Het slapen in de tent was beroerd. Ik had dat in geen 20 jaar gedaan en mijn slaapzak, hoe mooi licht en klein ie ook was, was wel mooi te koud. Dus naast het slapen op de harde ondergrond (dun matje en dus zere heupbotten)was de onvoorstelbare kou (vooral de 2e nacht na dead woman´s pass)een behoorlijke spelbreker. Ik heb alles aangetrokken wat ik bij me had. Thermo-onderbroek, pyjamabroek en bovenbroek. Thermohemd, dun onderhemd, t-shirt, slaaphemd en trui. 2 paar sokken. En nog rillen en steenkoude voeten, maar dat is niet meer zo erg als je ze na een poosje niet meer voelt. Wat de aankoop van de vakantie is geweest is de emergency blanket. Je weet wel zo´n dun cellofaan ding dat slachtoffers van rampen omgeslagen krijgen als ze onderkoeld of verbrand zijn. Onder dat ding was de ergste kou voorbij.
Al met al ben ik ongelooflijk blij dat ik gegaan ben en dat ik na al dat afzien Machu Picchu heb mogen aanschouwen en betreden. Dat ik nu verschrikkelijke pijn heb aan mijn bovenbenen, kuiten en knieën, moet ik maar voor lief nemen. Mijn groepsgenoten moesten mij bij mijn rugzak de bus in duwen. Ik kon die eerste trede zelf niet meer maken. Nu nog strompel ik door het leven als een Duitse Herder met heupdysplaesie.
In de bus naar Puno vanmorgen zat een Engelse jongen die in een andere groep op dezelfde dagen de Trail heeft gedaan. Hij herkende mij nog bij naam en hoed. We zitten in dezelfde Hostal en gaan straks pizza eten. Is wel leuk.
Ik ga nu maar weer en stukkie lopen om de spieren wat soepel te houden. De hostal had een laundry service, dus voor morgen 10:00 uur heb ik mijn kleren weer schoon en vooral fris, want alles stonk naar tijgerbalsem en zweet en wat voor geurtjes je verder in 3 dagen oppikt.
Morgen een excursie naar het Titicacameer en dan de late bus of overmorgen vroeg de eerste naar Arequipa.
Ik heb na verschillende mensen te hebben gesproken besloten de trip naar Colca Canyon te schrappen. Het moet niets meer zijn dan een uitkijkpunt waar 300 toeristen staan te wachten op 1 of 2 condors. Ik ga die extra dag gebruiken om te relaxen in Arequipa of Huacachina.
Jullie horen van mij.
Ave.