Weer op de boot

Deze lancha was dus niet een Eduardo en dat heb ik geweten! Het was een soort 3e-rangs vrachtboot en hij was zo afgrijselijk vol geladen met van alles en nogwat dat we moesten klimmen en op het randje van de boot moesten balanceren om erop te komen. Eenmaal binnen bleek dat de boot nog voller hing met hangmatten dan de Eduardo van ruim een dag eerder. Vriendelijk vragen of ik ergens tussen mocht hangen had geen resultaat, dus kwam het neer op vechten voor een plekje. Ieder voor zich... Uiteindelijk heb ik een plekje geconfisceerd naast het trappengat naar het benedendek waar ook de motor is. Het was een trappengat van ongeveer 1,5 vierkante meter en er hingen nog 3 mensen op dezelfde oppervlakte. Ik was de enige buitenlander op de hele boot. We hingen zo dicht op elkaar dat ik aan de winden van mijn buurman waar ik schuin onder hing, kon ruiken wat hij die middag had gegeten. Mijn buurvrouw nam de inperking van haar ruimte heel lakoniek en sportief op. Ze vroeg me het hemd van het lijf en dat zou anders geen probleem zijn geweest, maar ik had per ongeluk behoorlijk wat anti-muggenspul binnen gekregen en sindsdien waren mijn keel en m.n. mijn stembanden behoorlijk geïrriteerd. Maar ik hing en snel ook dankzij mijn verworven kunst van het knopen leggen. Ik ben ook bijna direkt in slaap gevallen ondanks het bijna oorverdovende kabaal van de motor waar ik direkt boven lag. Zelfs met oordoppen in denk ik dat het aantal verantwoorde decibels ruimschoots werd overschreden. Rond een uur of 05:00 moest ik naar de wc en dus naar beneden waar behalve dat lawaai ook een enorme stank vandaan kwam. Voordat ik beneden was moest ik eerst een kip van de onderste trede uit de weg schuiven. Toen zag ik dat beneden nog eens tientallen mensen hingen! en zonder oordoppen! De stank kwam van een mengeling van de bananen, de kippen, de motor, de mensen en weet ik wat al niet meer en ik ging bijna over mijn nek. Snel geplast en als een speer weer naar boven. En dan dacht ik dat ik het slecht had! Toen toch nog geslapen tot 07:00 uur.
Werd er op de Eduardo nog regelmatig schoongemaakt, hier niet. Daar was ook niet echt ruimte voor. Je kon er geen poot trekken. Het enigste dat je kon doen was zo stil mogelijk in je hangmat blijven hangen. Maar met zoveel mensen stapelt het vuil zich snel op en ik zag de maden over de vloer kruipen waar keine kinderen blootsvoets speelden. Ik zag een jongetje vlakbij in een klein waterafvoerputje plassen en even later had ie in zijn broek gepoept (geen luier), dus dat liep ook allemaal langs zijn been op de vloer. Blijven hangen dus.
Ik keek eens om me heen en zag in een straal van 1 vierkante meter 3 paar herenslippers met de naam van Ronaldiño erop, dus als je als Peruaanse man erbij wilt horen.... slippers van Ronaldiño!
Ondertussen brandde de zon ongenadig op het stalen dak en bij de minste inspanning zoals het gaan verliggen in de hangmat, brak het zweet me uit. We werden langzaam maar zeker gepocheerd.

Het waterpeil van de rivier is momenteel zo laag dat de lancha eigenlijk te zwaar beladen was. We liepen dan ook een aantal keren bijna vast (de kapitein moest rondjes op het water draaien om drijvende te blijven), tot we om 14:30 helemaal vast kwamen te zitten. Gelukkig was het weer inmiddels omgeslagen en stond er een harde wind, anders waren er dooien gevallen. Pas een uur later kreeg de kapitein ons eindelijk vrij. Ik was maar aan mijn noodrantsoen begonnen omdat ik het eten dat ons op de boot aangeboden werd echt niet vertrouwde.
Ondanks alle technische problemen kon ik alleen maar vol verbazing en ontzag genieten van het landschap. Een donkerblauwe lucht, voorbode van wat nog zou komen, door de wind voortgestuwd zand, met nog steeds de intens groene jungle als achtergrond.
Zat ik er in de benauwende hitte mentaal even helemaal doorheen, met de harde wind en de schitterende natuur erbij en in de wetenschap dat me qua tijd niets kon gebeuren, kon ik weer genieten van het geweldige avontuur wat het absoluut ook was!
Uiteindelijk 24 uur later (wat een reisje van hooguit 13 uur had moeten zijn) stond ik in Yurimaguas aan wal. Ik werd opgewacht door een neef van de eigenaar van de touroperator uit Lagunas die me voor een ongetwijfeld zacht prijsje naar Tarapoto wilde brengen. Die heb ik niet al te vriendelijk afgewimpeld (ik had er immers niet om gevraagd en ik was toch wel behoorlijk moe) en ik heb een tuk-tuk genomen naar mijn uitverkoren hostal. Deze was alles wat de LP erover gezegd had. Ik heb een bed met een zalige matras, een fan waarmee ik op de zachtste stand bijna van het bed word geblazen en cable tv. (gisterenavond de baseballwedstrijd tussen de Yankees en de Indians gezien. 8-4).
Vandaag heb ik uitgetrokken voor het schrijven van mijn verhaal en voor verder absoluut niks. Ja, mijn benen zijn weer aan ontharing toe en ik ga waarschijnlijk 10 keer onder de douche.
Morgen vervolg ik mijn reis naar Tarapoto. Die trip moet een avontuur op zich zijn, klimmend door dichte jungle met steile kliffen en watervallen. Niet voor de zwakken van hart heb ik gelezen. Ik heb er nu al zin in!
Jullie horen ongetwijfeld van mij.
Ciao!