Back in Lima

Nou dat was het dan. Ik sta weer met beide benen op de grond en dat gaf me toch een klap! Gisteren vertrokken vanuit een smoorheet Tarapoto en vanmorgen opgestaan in een grauw en nat en kil Lima.

Gisteren heb ik een perfecte imitatie gedaan van de barmhartige samaritaan. Ik zat te wachten op het vliegveldje van Tarapoto, toen er een overbeladen non probeerde om voor mij langs een stoel te bemachtigen. Dat ging zeer moeizaam en ik schoot te hulp door een tas van haar over te nemen. Het was een supervriendelijke non. Nu ben ik nog nooit een norse non tegengekomen, maar anyway... we raakten aan de praat en de tijd ging zo lekker snel voorbij, want we moesten nog zeker een uur wachten. Toen onze vlucht werd afgeroepen vroeg ik of ik haar moest helpen dragen en dat sloeg ze niet af. Dus al kwebbelend liepen we naar het vliegtuig waar ik haar hielp zich te installeren. Een uurtje later waren we in Lima en ik vroeg maar weer of ik haar nogmaals moest helpen. Ze knikte (een paar rijen voor mij) dankbaar van ja. Het was geen verplichting hoor, het was een lief mens en ik deed het graag. Het was nog zo`n zeldzaam mens die op en ander afstapt wanneer ze ziet dat die persoon het moeilijk heeft; Een huilend kind, een jonge moeder met een gehandicapt kind, of zomaar, om een praatje te maken en zo haar belangstelling te tonen. Dus je ziet, geen enkele moeite. Eenmaal bij de bagageband zei ze dat ze naast haar 3 stuks handbaggage van in totaal ongeveer 20 kilo(normaal is 1 stuk handbaggage van niet meer dan 5 kilo toegestaan, maar wie wil het op zijn geweten hebben om tegen een non te moeten zeggen dat ze in overtreding is en dat ze of moet bijbetalen of spullen achter moet laten) ook nog 3 stuks ruimbaggage had. Ze had al een kar gepakt en ik hielp haar om haar baggage op de kar te stapelen. Mijn backpack kon er ook nog bij :-) Toen gaf ze mij een klein koffertje om achter me aan te trekken, terwijl zij die grote kar wilde gaan duwen. Nou moet je je voorstellen dat dat nonnetje bij mij tot net onder mijn konijnen kwam en ik wist niet hoe snel ik haar dat koffertje in de handen moest drukken en achter die kar moest kruipen. Ik gaf aan dat ik haar zou volgen. Dat was niet eens zo heel makkelijk, omdat ze al zigzaggend door de aankomsthal richting uitgang stengelde. Daarbij werd ik ook nog eens lastig gevallen door een tiental taxichauffeurs die mij (de non was al een stuk vooruit) hun diensten wilde aanbieden. Maar ik sjouwde onverstoorbaar achter haar aan. Net voor de uitgang stond ze opeens stil en vroeg me de kar aan de kant te zetten. Ze trok een van de tassen open en bood me een zakje kokoskogels aan en vervolgens wat Peruaanse koekjes (landelijke lekkernij). Ik zei nog dat dat niet nodig was en bedankte haar uitvoerig. Nu weten de meesten van jullie wel dat ik nogal kieskeurig ben met het eten van vreemde dingen en ik lust al helemaal geen kokos, dus dat droge Peruaanse koekje dat ik toch maar even geprobeerd heb, kwam er bijna weer uit en die kokoskogels zijn voor de eerste de beste die er interesse in toont!
Goed, uiteindelijk met non en al bij een taxi aangekomen waar we allerhartelijkst met een zoen afscheid hebben genomen.
Ik ben zelden iemand tegen gekomen die zo zonder enige reserves in het leven staat en die haar medemens zo open en hartelijk tegemoet treed! Geen wonder ook dat de reacties van die medemens naar haar toe net zo open en hartelijk zijn. Zonder sentimenteel te willen zijn ofzo, maar ik voelde me even een beter mens in haar gezelschap. En dat is toch maar mooi meegenomen.

Nu zit ik te wachten tot de winkels open gaan om nog wat te gaan souvenirshoppen. Onbegrijpelijk dat in een wereldstad als Lima de winkels pas om 10:00 open gaan. Verbijsterend is echter dat de McDonalds pas om 09:30 open gaat. Hebben die lui dan nooit van Hash Browns en Egg McMuffins gehoord! Breakfast people, BREAKFAST!
Anyway... ben ik in ieder geval op tijd voor de lunch.

See you back in Holland!